Als Kleine Kunstcollectioneur willen wij ons niet beperken tot de smalle niche van heden- daagse beeldende kunst, wij staan ook open voor alle andere vormen van contemporaine cultuur. Zo hebben wij geregeld oog en oor voor muziek, literatuur, theater, architectuur, film, dans … We begeven ons dan geheel onbevangen op paden die vol wolfijzers en schietgeweren blijken te lig- gen. Want het is niet omdat je een goed oog meent te hebben voor beeldende kunst, dat je even goed getraind bent in al die andere kunstzinnige uit- ingen en expressies.

Zo overkwam het ons dat wij toch maar een ticket bestelden voor dé theaterrevelatie van het jaar (de lente is nog maar net begonnen, maar dit kon volgens de al dan niet gespecialiseerde pers niet meer stuk): ‘Hamlet vs Hamlet’ in de Antwerpse Bourla. Lazen wij geen pagina’s lange, messcher- pe interviews met Shakespeares Hamlet-bewerker Tom Lanoye, met regisseur Guy Cassiers en met de topactreuse Abke Haring? Wordt er ooit in zoveel lettertekens geschreven en in syllabes ge- praat in kranten, magazines, radio en dies meer als het over beeldende kunst gaat?

Vol verwachting zochten we onze plaats op in de impressionante bonbonnière die de Bourla toch wel is. Moet dringend beschermd worden als Internationaal Erfgoed, lezen we her en der. Eerste ervaring: wie gaat er nog in dergelijke klotestoelen zitten? Dan staan we liever recht op een vernissage, dat is beter voor onze rug.

Toen begon het theaterstuk. Het probleem is: we kénnen het Hamlet-verhaal zo’n beetje, zoals we ook het hele hedendaagse beeldende kunstenver- haal zo’n beetje kennen, en dus: het hangt af van de interpretatie, de benadering, de enscenering, belichting enzovoorts. Onze vaststelling: het was inderdaad een nieuwe benadering, waarvan akte. Voor de rest: niks nieuws onder de zon, al kon het decor van beeldend kunstenaar Ief Spincemaille ons bekoren.

Tweede ervaring: de acteurs praatten in mi- cro’s. Dat is geen primeur op de theaterplanken natuurlijk, maar het is zoals de beste beefsteak, zelfs in toprestaurants: als die uit een vacuüm- verpakking komt zit er een smaakje aan. Acteurs die in micro’s praten beginnen nu eenmaal te mompelen.

Derde ervaring: die Abke Haring, in de media opgevoerd als androgyne type en dus ideaal als hedendaagse Hamlet, acteert als Veerle Baetens in de film ‘The Broken Circle Breakdown’: fan- tastisch, maar net niet goed genoeg. Dan vinden we Hannelore Knuts in het werk van Nicolas Provost veel beter.

Vierde ervaring: Shakespeare zelf. ‘There is so- mething rotten in the state of Denmark’, ‘Words, words, words’ of ‘To be or not to be, that’s the question’, al deze historische quotes in één stuk, het is haast ondraaglijk wegens de lichtheid van het theaterlijke bestaan. We hoorden ze, en het werd ons eens te meer duidelijk: je hebt twee soorten van ‘homines culturales’. Zij die voor de beeldende kunsten en de muziek gaan, en zij die voor theater en literatuur gaan. De dansers dan- sen daar ergens tussen.

Als Kleine Kunstcollectioneur blijven we dus best bij onze leest: Shakespeare, zelfs in een bal- dadige Lanoye-versie, dreigt je in slaap te doen sukkelen, dat is ons op een vernissage of tentoon- stelling nog nooit overkomen. We kijken dan ook uit naar ’s werelds meest knusse kunstbeurs, Art Brussels: daar lopen we van de ene bonbon- nière naar de andere, komen we graag in con- tact met androgyne galeriehouders, knopen we een gesprek aan met kunstenaars zonder dat er een micro bij te pas komt en vooral: we zien er works, works, works. To see or not to see, that’s the question. Ben nu al benieuwd naar wat de al dan niet gespecialiseerde pers weer gaat schrij- ven over die grijze heren in Armani-pakken, met een blonde stoot aan elke hand, onderwijl cham- pagne nippend en selfies makend met de iPhone.

Jordi GEIRLANT